Son Şarkılar Zamanı

Kent ölüydü aslında…
Smyrna’nın son atlıları bu kenti terk ederken, kuşların peşinden gitmek için hazırlanan ve uzun soluklu bir çanı avuçlayan zangoç, şarap kokulu rüyalarını terk ederek son yelkenliye biniyordu. Zaman, bir şairin renklerinde beyaz fötr şapkalı kaptanın son yolcusuydu. Tarihin mum kokulu sayfalarından çıkan insanlar, Smyrna’yı kurtarmak için denize atladılar… Sonra bulutlara... Sonra dağlara... Sonra buhur kokulu bir masala gider gibi, şairin imgesel rüyalarında unutuldular...
Artık kent ikiye ayrılıyordu… İçeridekiler ve dışarıdakiler.
Ölüyken yaşayan ve yaşarken ölenler arasındaydı rüzgâr. Nereden eseceğini ancak kuşlar bilirdi…