Luna

Yüreğinin kapısını bizlere “hangi acıya yetişeceğini bilemeyince yürek, durup kendine çöktü.” dizesiyle açıyor Aziz Aytaş ve sonrasında bizleri bu yürekte biriktirdiği acı, öfke; umut ve sevgiye tanıklığa çağırıyor; ama bizlere bu tanıklığı yaptırırken ellerimizden tutup bu yüreğe yağmış, bu yürekte birikmişleri gezdirir gibi değil de o yağmış ve birikmişlerden alınmış, minimize edilmiş, tarazlanmış, bir nevi kartoplarına döndürülmüş acı, öfke; umut ve sevgi toplarını yüzümüze, yüreğimize ve beynimize çarptırarak yapıyor.

Aziz Aytaş'ın şiiri; dile takılmayan, kendini unutturmayan bir şiir.