Celîle

Celîle, aliyek te yê tarî, di binê siyê de mayî ye ku tê de xewnên te yên bi xof, tirsên te yên dêrîn hene, di nava nediyeriyeke bê sedem û bê encam de, ji derekê bi derekê ve têyî avêtin, dixwazî hîn bikî sedema ev hemî tiştan lê tu bê zarî ne tê bîra te ku tu tiştek bêjî û ne jî dikarî lê dizanî ku çi diqewimin li dora te û tu mehkûmî li pêş dadgeheke tarî...

Celîle, aliyek te yê reben e. Demekê tu dixwazî vê jibîr bikî, wekî ku tu yê bi jibîrkirina wê karibî wê tune bikî.... tu wê li pişt dîwaran dihêlî, di kolaneke teng ku tu yê tu car venegeriyê, perdeyeke reşî tarî diavêjî serê da ku kes tê de te nebîne û tu wê li dû xwe dihêlî û demekê digerî, li pey rastiyeke dî ku bikaribî xwe tê de bibînî, bibî ew û direvî, diçî diyarên dûr.

Celîle, çîroka bêriya te ye li diyarên dûr, ku bi nînbûna wê tu her xwe kêm hîs dikî, çendîn geriyayî û pirsiyayî jî te nedîtiye çareyek ji tenêtiya xwe re ji tarîtiya hundirê xwe û bêriyê xwe re û di dawî de dixwazî li Celîle vegerî, li xwe vegerî û vedigerî…